از بچگی نویسندگی رو دوست داشتم..دوست داشتم بنویسم.. هر فرصتی پیدا می کردم از دست نمی دادم..قلمم خوب نبود ولی می نوشتم...فک کنین آدم نیستین و یه درختین یا یه ماشین یا یه تی شرت. اصلا فک کنین یه گردنبنده طلایی خوشگل پشت ویترین طلافروشی.. با شما نبودم .این جمله ای بود که معلم انشای سال دوم راهنماییمون بهم گفت .بهمون یه هفته وقت داد..جمله معلمم به نقطه سر خط نرسیده بود که من ساکمو بستمو عازم عالم تخیل و هپروت شدم.. خلاصه آنچه تو عالم تخیل دیده بودم به روی کاغذ آوردمو بعد یه هفته رفتم سر کلاس .... روز موعود رسیده بود و انشایی که عرف نوشتنش برای بچه ها 1 یا 2 صفحه میشد برای من شده بود 7 صفحه ..به نام خدا..موضوع انشای من....سکوت بچه هاو معلممون یادم نمیره ..محو انشای من شده بودن..از یه بچه انتظاری نبود اون موقع..خودمم داشتم لدت میبردم.به قول خودم زندگی یعنی دیده شدن..کل این داستانو گفنم که بگم بعد انشا معلم انشام گفت دو بار براش دست برنین و بدونینو مطمئن باشین علی یه روز یه نویسنده بزرگ میشه (پیش بینیش اشتباه از آب دراومد :) ) این جملشو خیلی دوس داشتم بهم خیلی انرژی داد. اینارو گفتم که بگم چرا اینجام.
هر چه میخواهد دل تنگم خواهم گفت :)
